23 Nis 2010

Hey!!!

Sürekli degisiklikler yaptigimi farkettim. Simdi yeni bir degisiklik daha. Baska bir bloga gecis gibi :)

Birkac yaziyi oraya da tasidim ve artik oradan devam edecegim yazmaya...


kognitiF Cimri

4 Oca 2010

Neredeyim?

Kayboluş... Kendi içimde, derinlerde bir yerlerde... Gitmek istediğim yer hakkında hiçbir şey bilmiyorum. Var mı böyle bir yer? Emin değilim... Bir harita bulabilir miyim diye düşünürken, çok tanıdık bir kapı beliriyor önümde... Çok sık geldiğim bir yer burası... Hatta ikamet ettiğim bile diyebilirim. Bu kapıdan çıkıp nereye gitsem, döndüğüm yer hep burası olur çünkü... Minik ve ürkütücü bir oda burası... En dikkat çeken ayrıntısı ise sürekli karanlık olması... Her zamanki yerime hızlı bir şekilde kurulup, beklemeye koyulurum buraya geldiğimde... Her gelişimde sıradan bir değişmezlikte gerçekleşir olaylar... Otururum, beklerim, ağlarım ( bunun içindir burası), sonra kapı çalar... Açmak için yerimden kalkmama fırsat verilmez... Kimin geldiğini anlamam için, karanlığa iyice alışmış gözlerimi biraz ovuşturmam gerekir. Rehberimdir gelen ve beni başka bir odaya götürmek için buradadır. Sonrasında kapı üzerime kilitlenir. İlk defa geliyorsam eğer, sebepsiz bir yabancılık çekerim...

Nereden geldik ki yabancılığa?

Kayboluş diyordum... Kendi içimde, derinlerde bir yerlerde... Gitmek istediğim yeri bilmesemde, o odalara geri dönmek istemediğimden eminim. Kaçabilmek gerçekten hiç kolay olmuyor... Bir insanla karşılaşırsam buralarda eğer, beni gittiği yere götürmesini isteyeceğim ondan... Nerede olduğumun hiç önemi yok, bilmek istemiyorum... Kulaklarımı tıkayacağım... Sadece gitmek istiyorum yeni bir yere.. Yeni duygulara ihtiyacım var...

3 Oca 2010

Yeni Umutlarım İçin Umutsuzum...

Çok boş işlere kafa yoruyorum sanırım... Düşünmem gereken, hayatımın akışını ciddi yönde etkileyebilecek, öncelik bakımından daha üst sıralardaki şeyleri düşünmek yerine; yediğim kazıkların sebebini sorgulamaya adadım son 48 saatimi... Listedeki en gerekli şeyler, ne kadar büyük önemlilikte olduklarını unutmuş, alt sıralara kaymaya başlamışlardı bu süreçte... 2 günlük bu sorgulama nelere yardımcı oldu diye sorduğumda kendime; aynı soruları, cevaplarını çok iyi bildiğim halde defalarca ve defalarca tekrarladığımı vurdum yüzüme... Kabullenmekten hep kaçtığım gerçeklere, bu defa sarılmaya karar verdim sımsıkı... Yanlışlarının ikinci tekrarını yapmalarına fırsat verdiğim insanların sahte gülüşlerine tanık oldum aynı zamanda... Şimdi... Kötü bir başlangıç yaptığım 2010 yılının gelecek günleri için yeni dileklerde bulunuyorum... 2009’u bana unutturmasını istiyorum bu yıldan...