Ankara'ya indim dün gece...
Elimde bavulum, yeni bir hayata başlar gibi heyecan ve buruklukla geçtim yolları... Kafamda onlarca sahne ve hepsi ayrı korkulara sürüklemekte beni... Daha sıkı tuttum bavulumu, nereye gitsem peşimden sürüklüyorum onu da... Yine kaçmak zorunda kalırsam eğer, yalnız bırakmayacak beni...
Önündeydim yeni evimin... Dört duvarı olan kapalı yerler ev artık benim için... Ama tanımadığım insanlarla yaşayacağım bir ev...
Merdivenleri çıkarken birileri "Dur!" diyordu sanki bana...
"Susun...Gidin başımdan..."
Odamın kapısındaydım şimdi... Kapalıydı ve içeriden sesler duyuluyordu... İşte günlerimi paylaşacağım arkadaşlarımın sesleri... Heyecanlandım...
Selam verip girdim içeri. Henüz hepsi gelmemişlerdi. Yatağımı bulup battaniyelerimi hazırladım. Hangi kıyafetlerimi sığdıracağımı bilemediğim dolabımsa çoktan dolmuştu bile... Daha bavuldan çıkaramadıklarım ne olacaklardı? Peki ya korkmuşcasına bana bakan romanlarım?
Dokunmadan girdim yorganımın içine ve yabancısı gibi hissettiğim bir yerde ağlamanın zorluğunu yaşadım...
Herkes uyuduğunda seyrettim bulunduğum yeri... Banyosuna bakmak istedim ama en iyisini yapıp dönüp uyudum yatağımda... Benim yatağım...
Oradan ilk kaçışımda yazıyorum bunları... Daha pek çok kez tekrarlanacak gibi hissediyorum... Herşeyin hayırlısı olsun... Ne diyelim...
2 YoRuM:
alışıyor insan bir süre sonra. heleki tuhaf bir şekilde senden daha zor durumda olanları düşününce daha çabuk alşıyor. ve hatta bir süre sonra alışmakla kalmayıp bir sürü şey öğreniyor iyisiyle kötüsüyle, kendisine bir sürü şey ekliyor yaşama, insanlara, hatta kendine dahil...
hayırlı olur umarım...
Öyle olacaktır eminim... Ama zamanla tabi...
Yorum Gönder