Neredeyse gece yarısı…

Yıldızsız bir siyahiliğin altında, bomboş sokaklarda dolaşırken, sanki yıldızlar bizim için yok olmuşlardı… Ama biliyordum, saklanıyorlardı… Çünkü sen, içindekileri geceye haykırmıyordun… Birkaç cümle yıldızlarla doldurabilirdi gökyüzünü…

Bir tek “ay” vardı orada… O da zorunlu olduğu için kapıda bekleyen bir görevli edasında duruyordu olduğu yerde… Nereye baktığını anlamak çok güçtü… O da yıldızları arıyordu belki de… Kim bilir…

İşte gece yarısı oldu…

Ne bir yıldız vardı ne de bir etkileyiciliği gökyüzünün… Rüzgar yalıyordu bedenimi… En çok dudaklarımda hissediyordum o ılık esintiyi… Ama çok sert… Koparacakmışçasına sallıyordu sanki…

Ve rüzgar dindi… Bir anda…

O anda da ben uyandım o şiddetli rüyadan… Henüz gece yarısı olmamıştı ve yıldızlardan başka bir şey yoktu gökyüzünde…