Baba!Kadının en son duyduğu, bu haykırışlardan ibaretti…Kalktı ve yürümeye başladı karanlık odasında. Yine aynı şeyleri yaşamış olmanın ağırlığı, sinirlerinin de yerinde duramaz hale gelmelerine sebep olmuştu artık. Yan odadan gelen hayvan seslerini duymamaya çalışarak tekrar girdi yatağına ve gözlerini kapattı.Dış kapının kapanma sesiyle açtı gözlerini. Kısa bir süre uyumuş olmalıydı.Bir gün öncesini getirdi aklına istemeye istemeye. Koyunları tercih ederdi ama o hayvanlar koyunları midelerine indirmiş kafasında dinlenmektelerdi sanki…Okuldan kız arkadaşıyla gelmişti eve. İki gün sonraki sınav için çalışmaları gerekiyordu. Kapıyı açtığında kendi deyimiyle “orman” dı yine ev. Ses çıkarmadan çıktılar. Kız anlam veremedi ama o da bir şey diyemedi. Kısa bir süre dışarıda çalıştılar ama nafile, ne kafasına bir şey giriyordu, ne de kafasındaki o sesleri atabiliyordu…Bir kahkaha duydu dışarıdan, ardından da kırılma sesi…Ve kalktı yataktan. Sert bir şekilde açtı kapıyı ve aynı şiddetle kapattı arkasından.Kadının kapısında durdu. Bir aynaydı kapı, aynada çocukluğu…Çocukluğunu izledi önce, acı dolu oyunlarını, mutsuz anılarını…Annesini gördü!Babasını göremedi ama yüzlerce adam vardı aynada. Başından beri biliyordu hepsini neden gördüğünü. Annesinin odasına girerlerdi hepsi, ve o sesleri duyardı hep… Hep aynı sesler… Sonra çıkardı adamlar. O, kapının kenarından izlerdi adamların evden çıkışlarını. Sonra uyurdu… Ertesi gece de bakar ve uyurdu… Baktı ve uyudu her gün…Bugün uyumadı! Bugün kapıdan da bakmadı adamlara…Bir perdeydi kapı… Perdenin arkasında gerçekler, bu tarafında hayaller…Perdeye baktı önce, düşündü; babasıyla büyüyecekti, babasıyla oynayacak, okula gidecekti. Sonra babasıyla konuşacak, gülecek, ağlayacaktı…Ama babası olmadı hiç…Ve perdeyi açtı!Yüzlerce adam vardı perdenin arkasında. Babası da orada mıydı acaba?Adamların ortasında bir yatak ve yatakta da kadın vardı. O kadın!Ayağa kalktı kadın… Önüne geçti çocuk… Şimdi yerdeydi kadın…Yerdeki bardağın bir parçasını eline aldı ve üzerine oturdu. Boğazına saplarken yılların acısını, adamlar sadece izlediler… Yardım istedi kadın ama hepsi dönüp gittiler. Kadın açıp kapatırken ağzını, duymadı çocuk, akan yıllarını seyretti kırmızı bir perde üzerinde ve bir adam gördü, yüzü olmayan bir erkek!Ağladı, ama annesine değil, geçmişine ağladı…Ve “Baba” dedi çığlıklarla… Ve kapattı gözlerini kadın…