Bir bahçe düşün; rengarenk… Sayısız sayıda çiçekle dolu olsun… İçlerinden en beğendiğini kopardığını ve senin için çok önemli bir şey olarak kalacağını hayal et… Bir yolunu bulacaksın, kurumayacak, hangi renklerdeyse seçtiğin, hep o renkte kalacak… Belki de çoğalacak… Bunu senin hayal gücüne bırakıyorum…

Aynı bahçede sadece sen yoksun… Senin gibi bir sürü insan var… Hepsi en güzelini arıyor… Bulan, koparıp uzaklaşıyor… Ama yerine yenileri geliyor… Onlar da bir tane alıp gidiyor… Diğerlerinin çiçeğe ne şekilde baktıkları da senin hayal gücüne bırakıldı…

Ben, bahçede, kopardığı çiçeği aşk ile, dostluk ile simgelendirenler olduğunu gördüm… Yani istekler farklıydı oradaki bütün insanlar için…

Elimi bir çiçeği koparmak üzere uzattığımda, aynı anda başka bir el daha kavradı onu… Kafamı kaldırdığımda, diğer elinde aşk çiçeğini tutan birini gördüm… Yani bu beraber tuttuğumuz çiçeği, “dostluk” için koparmak istiyordu… O halde aynı amaçlar için birlikte koparıp, birlikte ilgilenmeliydik onunla… Bakışlarla anlaştık ve topraktan ayırdık… Gizli bir yer bulup, oradaki bir saksının içine yerleştirdik… Saksının bulunduğu yere sürekli geldik, suladık, toprak ekledik… Çiçek büyüdükçe bağ kuvvetlendi… Orada karşılaştıkça gülümsedik… Bazen ağlamak için de gittik oraya… Birimiz orada olmadığında, çiçekle konuştuk… Diğerimiz yalnız gittiğinde çiçek konuştu, anlattı her şeyi…

Zaman su gibi akıp geçti… Gizli yere gidip gelmeler azaldı… Her gidişimizde çiçeğin renginin solduğunu, boynunun büküldüğünü, eskisi gibi konuşmadığını gördük…

Ve yakın bir zamanda ben oraya yalnız gittim… Çiçeğin tek bir yaprağı kalmıştı… Diğer yerleri kırılmıştı… Ne olduğunu sorduğumda, O’nun yaptığını söyledi; Senin!!!

Son yaprağın şansının olabileceğini düşündüm ama yanımda su yoktu… Tek yardımcım, o sırada damlayan gözyaşlarım olabilirdi ama bir faydası olmadı… Saksı taştı ve kırıldı…

Senin oraya tekrar gidip gitmediğini artık bilmiyorum… Ben gittiğimde, söyleyecek çiçeğimiz yoktu çünkü… Yaptığın şeyin sebebini de söyleyemedi son yaprak…

Ben, ne zaman olduğunu bilmesem de, o bahçeye tekrar gitmeyi planlıyorum… Orada, sayısız çiçek ve insan olduğun biliyorum… Elimi bir çiçeğe nasıl uzatacağımı bilmiyorum… O çiçeği benimle beraber kimin tutacağını da bilmiyorum ama ben, eğer zamanını hissedersen, senin de oraya gitmeni istiyorum…

Ve aynı çiçeği tutabilme ihtimali için, defalarca gitme önerisini sunuyorum…
Yeni bir çiçek, daha çok su ve daha çok bağlılık için…