Yeni Bir Yanlış...

Şans denen o büyünün benim yakınımdan bile geçmediğini fark ettim son zamanlarda… Bir olay yaşarsınız; beklenmedik… Sürekli başınıza gelen bir şey de değildir aynı zamanda… Al işte; ne şanslı veletsin lafını işitirsin sırıtan bir yüzle… Ben tam tersi duyumlar alıyorum artık; ne kadar şanssızmışım meğer… Yaklaşık 1 sene önce; yok yok yaklaşık filan değil, tam 1 sene önce, saçma denebilecek bir sebeple beraber yaşadığım arkadaşımla evlerimizi ayırma kararı vermiştik şiddetli tartışmalar eşliğinde. Yurtta kalarak dönemi tamamlamıştım… Yeni arkadaşlar da edindim bu süreçte ve yakın denebilecek seviyeye de erişmiştik bu arkadaşlıkta onlarla… Bunlardan bir tanesi, yalnız yaşadığı evinde, artık beni de görmek istediğini söylemişti ve beni çok mutlu eden bir teklifti bu… Ama türlü tedirginlikler de yaşamıyor değildim ilk deneyimimden dolayı… Ama yurtta da devam etmek istemiyordum… Hepsini kafamdan atıp, ailemle de büyük tartışmalara girerek kabul ettim güzel teklifi… İlk zamanların en güzel zamanlar olması beklenir aslında, ama aksine kavgalar, gerginlikler daha birinci haftamızda başlamıştı bile… Sorunları kendime yükleyerek sustum bir süre, ne de olsa tedirginliklerim vardı ve abartıyor olmam mümkündü… İki ay kadar bir süre devam etti kendimi suçlamalarım… İki ayın sonunda, ağzımı açık bırakan bir iftirayla karşılaştığımda artık değmedi birbirine dudaklarım. Susamadım… Büyük sözler vermiştim hem kendime hem de aileme, ama kendimden de kurallarımdan da ödün veremezdim artık… Ertesi gün topladım eşyalarımı ve ayrıldım o lanet evden… Sırf, geçmişteki gibi büyük bir tartışma yaşanmasın diye, “Sana değer veriyorum, daha fazla devam edersek bu değerin kaybolmasından korkuyorum, bu yüzden de ayrılıyorum” yalanını söyleyerek yüklendim eşyalarımı…Hata mı yaptım bilmiyorum, ama evet aileme karşı çıkarak hata yaptım… Yine aynı “özellik” teki bir insanla eve çıkarak çok büyük hata yaptım… Öğrencilik döneminde bir kez daha eve çıkar mıyım bilmiyorum gerçekten, ama eğer çıkar isem, bu; yalnızlığımla olacaktır… :)